نامه ای به اربابمان

به: ریاست محترم بخش بی قراری های دل، سایه ی سر، حضرت ابا عبد الله
از:کربلای دلم

با سلام و صلوات خاصه و آرزوی سلامتی دردانه فرزند موعودتان

احتراما
پیرو دعوت قبلی تان به آن بهشت بی مثال و آن منزلگاه سرگشتگی و به جهت جا ماندن یک فقره دل رو به روی ایوان طلای حرمتان، و یک جفت چشم در حوالی حریم تان، و یک عمر تپش در کنار روضه هایتان، درخواست آن دارم که دیگر بار با عنایت خداوندم و خواست قلب مبارکتان، منت بر سرم نهاده، دعوت به آن وادی جنونمان کنید که نزدیک است جان دادنمان از این غم فراق شب های زیارتی تان فرا رسد. که آرام گیرد سرگشتگی ها و بی قراری ها و تپش های قلبمان و همچنین جانی دوباره گیرد این دست ها از لمس شش گوشه تان....
خواهش و تمنا دارم دعوت نامه ام را مهر کنید امیر قلبم؛ دل در هوای کرب و بلا دست و پا میزند....

با تقدیم همه ی جان و روح و هستی ام


آدرس گیرنده:
شهر کربلا - خیابان بین الحرمین - ورودی باب القبله

دلتنگ دیدار .....

خرج تو میکنم دلتنگی هایم را، به امید دیدار کربلای تو......

من دلم نازک است و زود میگیرد.....

اما ایمانم اگر به چیزی بند کند، دیگر هیچ حرفی نمیتواند آن را سست کند،

ایمان دارم وقتی دلم عجیب برای تو تنگ میشود........

وقتی عجیب دل هوای دیدارت دارد.....

وقتی عجیب جاذبه ی قلبم به سوی توست......

آن لحظه نوشته میشود به پایم ثواب زیارتت!

و دلم قرص میشود که تو را از همین اتاقم و پشت پنجره ای نیمه باز زیارت کرده ام......

وقتی که نسیم، موهایم را نوازش میکند......

به خودم تلقین میکنم که تو صدایم را شنیده ای و قدری از هوای ملکوتی بین الحرمینت را برای دلم خسته ام فرستاده ای.....

من به همین چیز ها دل خوش کرده ام و گرنه که تا به حال از غم دوریت.....

دلم به حال خود میسوزد......

دلم میسوزد که نمیتوانم از نزدیک ببویمت..........