ماجـرای شهیدی که به گردان " زنان غواص" فرستاده شد !

راوی : سردار علی فضلی

وقـتی شهید ملکی خـود را برای اعزام به جبهه‌های حق علیه باطل
معرفی کرد ، به او گفتند باید به گردان حضرت زینب (س) بروی .

شهیـد ملکی با این تصـور که گردان حضرت زینب (س) متعلـق به
خواهران است ، بـه شدت بـا این امر مخالـفت کـرد و خواستار اعزام
به گـردان دیگری شـد امـا با اصرار فرمانده ناچار به پـذیرش دستور و
رفتن به گردان حضرت زینب (س) شـد .

هنگامی که می‌خواست به سمـت گردان حضرت زینب (س)
حرکت کند ، فرمانده به او گفت این گردان غواص در حوالی رودخانه
دز مستقر است...

شهید ملکی بعـد از شنیدن اسم "غواص" بـه فرمانده التماس کرد
که به خاطر خدا مـرا از اعزام به این محل عفو کنید ، مـن را به گـردان علی‌اصغر (ع) بفرستید ، گردان علی‌اکبر (ع) گردان امام حسین (ع)
این همه گردان ، چرا من باید برم گردان حضرت زینب ؟!
اما دستور فرمانده لازم‌ الاجرا بود .

شهید ملکی در طول راه به این می‌اندیشید که " خدایا من چه چیزی
را باید به این خواهران بگویم ؟! اصلا این‌ها چرا غواص شده‌اند ؟!
یا ابوالفضل (ع) خودت کمکم کن . "

هـوا تاریک بود کـه بـه محل استقرار گردان حضرت زینب رسید ،
شهید ملکی از ماشین پیاده شد ، چند قدم بیشتر جلو نرفته بود که یکدفعه چشمانش را بست و شروع به استغفار کـرد .

راننده کـه از پشت سر شهید ملکی می‌آمـد ، با تعجب گفت :
حاج آقا چـرا چشماتونـو بستیـن ؟!

شهیـد ملـکی بـا صدایی لرزان گفت : " والله چی بگـم ، استغفرالله
از دست این خواهرای غواص …

راننده با تعـجب زد زیر خنده و گفت : کدوم خواهر حاج آقـا ؟ اینـا برادرای
غواصن کـه تازه از آب بیرون آمدند و دارنـد لباساشونو عوض می‌کنند .

اینجا بود که شهید ملکی تازه متوجه قضیه شده و فهمید ماجرای گردان
حضرت زینب چیه !!!

آب خنک در شلمچه

شلمچه بودیم. از بس که آتش سنگین شد، دیگه نمیتونستیم خاکریز بزنیم. حاجی گفت:"بلدوزرها رو خاموش کنید بزارید داخل سنگر تا بریم مقر".

هوا داغ بود و ترکش کلمن آب رو سوراخ کرده بود. تشنه و خسته و کوفته، سوار آمبولانس شدیم و رفتیم. به مقر که رسیدیم ساعت دو نصفه شب بود. از آمبولانس پیاده شدیم و دویدیم طرف یخچال. یخچال نبود. گلوله ی خمپاره صاف روش خورده بود و برده بودش تو هوا. دویدیم داخل سنگر. سنگر تاریک بود، فقط یه فانوس کم نور آخر سنگر میسوخت. دنبال آب میگشتیم که پیر مردی داد زد:"پیدا کردم!" و بعد پارچ آبی رو برداشت و تکون داد. انگار یخی داخلش باشه صدای تلق تلق کرد. گفت: "آخ جون" و بعد آب رو سرازیر گلوش کرد. می خورد که حاج مسلم- پیر مرد مقر- از زیر پتو چیزی گفت:" کسی به حرفش گوش نداد. مرتضی پارچ رو کشید و چند قلپ خورد." به ردیف همه چند قلپ خوردیم. خلیلیان آخری بود ته آب رو سر کشید. پارچ آب رو تکون داد و گفت:"این که یخ نیست. این چیه؟"

حاج مسلم آشپز، سرشو از زیر پتو بیرون کرد و فت:"من که گفتم اینا دندونای مصنوعی منه!یخ نیست، اما کسی گوش نکرد، منم گفتم گناه دارن بزار بخورن!" هنوز حرفش تموم نشده بود که همه با هم داد زدیم:وای!؟ و از سنگر دویدیم بیرون. هر کسی یه گوشه ای سرشو پایین گرفته بود تا ...! که احمد داد زد:" مگه چیه! چیز بدی نبود! آب دندونه! اونم از نوع حاج مسلمش! مثل آب نبات." اصلا فکر کنید آب انجیر خوردید.

راوی: محسن صالحی حاجی آبادی